عضو شوید
عضویت سریع
آمار مطالب
آمار بازدیدفقه شیعه امامیه كه به فقه جعفری مشهور است منسوب به
امام جعفر صادق (ع) است. زیرا قسمت عمده احكام فقه
اسلامی بر طبق مذهب شیعه امامیه از آن حضرت است و آن اندازه كه از آن حضرت نقل شده
است از هیچ یك از ائمه اهل بیت (ع)نقل نگردیده است. اصحاب حدیث اسامی راویان ثقه
كه از او روایت كرده اند به 4000 شخص بالغ دانسته اند.
در نیمه اول قرن دوم هجری فقهای طراز اولی مانند
ابوحنیفه و امام مالك بن انس و اوزاعی و محدثان بزرگی مانند سفیان شوری و شعبه بن
الحجاج و سلیمان بن مهران اعمش ظهور كردند. در این دوره است كه فقه اسلامی به معنی
امروزی آن تولد یافته و روبه رشد نهاده است. و نیز آن دوره عصر شكوفایی حدیث و
ظهور مسائل و مباحث كلامی مهم در بصره و كوفه بوده است.
حضرت صادق (ع) در این دوره در محیط مدینه كه محل
ظهور تابعین ومحدثان و راویان و فقهای بزرگ بوده، بزرگ شد، اما منبع علم او در فقه
نه «تابعیان» و نه «محدثان» و نه «فقها» ی آن عصر بودند بلكه او تنها از یك طریق
كه اعلاء و اوثق طرق بود نقل می كرد و آن همان از طریق پدرش امام محمد باقر (ع) و
او از پدرش علی بن الحسین (ع) و او از پدرش حسین بن علی (ع) و او از پدرش علی بن
ابیطالب (ع) و او هم از حضرت رسول (ص) بود و این ائمه بزرگوار در مواردی كه روایتی
از آباء طاهرین خود نداشته باشند خود منبع فیاض مستقیم احكام الهی هستند.
